تعداد بهینه ایستگاه های پایه ی همکار در شبکه mimo

چکیده از مهم ترین مشکلات بر سر راه شبکه های بی سیم، وجود تداخل و در نتیجه پایین بودن بازده طیفی در این سیستم هاست. برای بالا بردن بازده طیفی کاربرها باید به کانال های متعامد دسترسی داشته باشند، اما این مهم همواره مهیا نمی باشد. سوال اصلی در این جا این است که آیا می شود با ارائه روش هایی بدون داشتن کانال های متعامد به بازده طیفی بالاتری دست یافت. بر مبنای آخرین نتایج تحقیقاتی، با همکاری بین ایستگاه های پایه می توان به این خواسته مهم دست یافت. غلبه بر این مشکل با استفاده از همکاری ایستگاه های پایه تا حد زیادی به این برمی گردد که لینک بک هال (بک هال مسیری است که هر یک از ایستگاه های پایه را به پردازشگر اصلی یا دیگر ایستگاه های پایه متصل می کند) دارای خطای محدود و ظرفیت نامحدود باشد. همکاری بین ایستگاه های پایه توسط عواملی از قبیل محدودیت در ظرفیت مسیر بازگشتی، ارتباط پذیری محلی، پیچیدگی پردازش، تاخیر و اطلاعات ناقص از کانال تحت تاثیر قرار می گیرد. حجم محاسبات مورد نیاز هنگامی که کانال دارای فیدینگ سریع باشد و تعداد آنتن های ایستگاه های پایه و کاربرها زیاد باشد بطور قابل ملاحظه ای افزایش پیدا می کند. اما سوالی که در این جا مطرح است این است که چه تعداد از ایستگاه های پایه همکار بهینه است. درست است که هر چه تعداد این ایستگاه های پایه همکار زیاد باشد عملکرد سیستم بهبود می یابد اما به نوبه خود باعث پیچیدگی سیستم می شود. در این پایان نامه قصد داریم تا با مروری بر مخابرات همکاری گرایانه، و پیدا کردن تعداد بهینه ی این همکاری روش هایی را برای بالا بردن نرخ قابل حصول در شبکه ارگادیک مطرح نماییم.